www.poezjaliryczna.fora.pl

Eliza

: Anna Kamieńska

Urodzona 12 kwietnia 1920 w Krasnymstawie. Polska poetka i tłumaczka. Podczas okupacji niemieckiej brała udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie studiowała filologię klasyczną. Zmarła 10 maja 1986

Eliza

Do przyjaciół
Źle źle się starzejemy przyjaciele
tak się czepiamy piachu dni
tak się boimy zim jesieni
przeszłość nam idzie za plecami
lufami karabinów nas popycha
a palec światła wyczesuje z mroku

Czekając aż się zacznie życie
źle źle się starzejemy przyjaciele
z głową wstecz obróconą nie zdążymy
Schodzimy z wolna z twarzą starych dzieci
młodością poorani głodami niesyci
zdziwieni
że raz jeszcze nikt nie ocaleje

Anna Kamieńska

Eliza

Powietrze

Przemieszałem się z nim
pastwiskiem ptaków.
Każda żyłka mego ciała jest dnem
lekkiego oceanu.
Oddycham
odciskam w powietrzu kształt krwi.
Odchodzę.
Poprzez moje tysiączne sarkofagi
furkoczą ptaki.

Anna Kamieńska

Eliza

Prośba
Boże przywróć rzeczom blask utracony
oblecz morze w jego zwykłą wspaniałość
a lasy ubierz znowu w barwy rozmaite
zdejm z oczu popiół
oczyść język z piołunu
spuść czysty deszcz by zmieszał się ze łzami
nasi umarli niechaj śpią w zieleni
niech żal uparty nie wstrzymuje czasu
a żywym niechaj rosną serca od miłości.

Anna Kamieńska

Eliza

Małżeństwo
Że tak im było dane
zestarzeć się jak świątkom przy drodze
tak samo spróchniali
tak samo
poorani mrozem i zawieją

Że tak im dozwolono
iść serce w serce
biodro w biodro
zmarszczka w zmarszczkę

Że tak im darowano
istnieć w sobie podwójnie
i milczeć wzajemnie

Że tak im dopuszczono
by nawet w sen wchodzili razem
on ją obejmował na poduszce
by o kamień snu nie zraniła stopy

Że tak ich wysłuchano
aby to on
czerwone jabłko niósł jej do szpitala
i ukląkł w jej ostatniej łzie

Anna Kamieńska

Eliza

A teraz poeta, którego niektórzy poznali na portalu Zacisze.
Jerzy Beniamin Zimny: ekonomista, mieszka i pracuje w Poznaniu.
Tomy poezji to: Biały goździk na śniegu, W sercu ciszy, Dystans oraz tom opowiadań pt Gromnica
A oto dwa wiersze:

graba poetycka

"chłopakom z Bałut"

Dom jak dom wisi na piętrach,schody
gubią się stopniami, wrzesień pozamykał okna.
Jestem tutaj jak pergamin, w oczach mam jeszcze
wieczór wszystkich świętych.

Czas się użala a ja nie mogę powiedzieć
smutno,
nawet płacz wychodzi jak podnieta,
z kobietą byłem w piwnicy zamkniętej,
w śmietniku salon, myszy na świecznikach;
nic więcej.Chłopcy piszą, czas się wędzi
i kołują legendy.Obraz jednego podwórka z grzędą,
tropikalne kąty, pijalnie i palarnie wzroku, na tym
stoi cała kolęda; lulaj bólu będziesz wielki.
Coś z epoki szura,wdzięczy bezzębne szczęki,
przytula.

i jeszcze marzycielsko i poetycko

południe(akwarela).

pod osłoną południa
wywieszony jęzor ciszy
mlaska z zadowolenia

cień jabłoni wyskoczył nagle
rozsiadł się pod oknem
i zaczyna pisać po murach

żuraw się skrzywił nad studnią

mały chłopiec niósł pieśń jak niemowlę
obręcz słońca toczył po bruku

ja lubię malować akwarelą, mimo że słyszę :infantylne....dopisek własny.Mam nadzieję, że autor nie pogniewa się za umieszczenie tutaj wierszy, ale wydane należą już do czytelników.Zapraszam do czytania i wypowiedzi na czatach, jak taka potrzeba.Dopisujcie też utwory uznanych do naszej "biblioteki".