www.poezjaliryczna.fora.pl

Daria Dziedzic

Wyrzucam bezpańskie, pełne złości wiersze
otwartym lufcikiem, aby przyszedł spokój;
uwalniam rozmyślnie galaktyki westchnień,
wieczorne przymrozki, by zmrozić zwój strąków

płochliwej goryczy, połamać i rzucić
pomiędzy gałęzie w kominku się tlące,
popatrzeć radośnie, jak się wszystko kruszy,
powoli spalają się kłącza za kłączem.

Sobotnim wieczorem stwarzam wersy nowe,
pachnące papryczką i przestrzenią leśną;
niechętne zastanej formie, brzmiącej chłodem,
będącej niewolą dla złudzeń i sędzią

spełnionych poezji, które miały w sobie
przylądki nadziei i samotne wyspy
zgubione westchnienia i kwitnącą grążel,
splątane kolory i przetrwania instynkt.

stresozerca

Oj ta poezja..Ale bez niej gorzej..Ładnie.

Daria Dziedzic

Mgiełka · Gość

.....zauważyłam,że bardzo kochasz las....wiersz urokliwy...

Daria Dziedzic

uwielbiam:)

jaleku

...przepięknie, Daruniu...
...pozdrawiam:)

Daria Dziedzic

dziękuję jaleku:)

Agnes Magnes

Wiersz wspaniały - i tak trudno "bywać poetą"
gratuluję talentu !
pozdrawiam serdecznie:)

Gość

to trudna sztuka być poetą Smile

ja też kocham las pozdrawiam;]

Daria Dziedzic

Eliza

Piękny wiersz w stylu, że tak powiem klasycznym.Dobre metafory, nie tuzinkowe.Pozdrawiam i liczę na więcej.

Daria Dziedzic

Dzięki Elizo:)

Waldemar Kubas

Swym tytułem wiersz ładnie nawiązuje do sztuki poetyckiej wcześniejszych twórców. Sam utwór, choć ukształtowany w tradycyjnej formie, jest jednak na wskroś oryginalny i nowoczesny poprzez zastosowanie nowych i świeżych skojarzeń i metafor.

Daria Dziedzic

dzięki Waldku za ciepłe słowa:) Smile

cieszę się, że jesteście:)

Waldemar Kubas

Miło mi, i dziękuję Dariu (miejsce na uśmiech).